Een 15 jarige scholier laat elke maand zijn (of haar) licht schijnen op de uitzichtloosheid van het leven en het nutteloze bestaan van haar (of zijn) klasgenoten. Anoniem. Want het leven op school is zo al zwaar genoeg.
De surrealistische waas waarin ik mij bevond werd zonder twijfel gevoed door mijn recente obsessie met obscure Italiaanse cult horror Giallo films. Mijn gedachten waren doordrenkt met het psychedelisch artistieke gebruik van fenomenale kleur, licht, geluid en suspense. Het ijzingwekkende gegil, het onnodig, en rauw in beeld gebrachte geweld en de obscure vervreemdende losgeslagen soms tegen onnavolgbaarheid aan schurende plotlijntjes die mij hierin zo fascineren.
↧
