Een 15 jarige scholier laat elke maand zijn (of haar) licht schijnen op de uitzichtloosheid van het leven en het nutteloze bestaan van haar (of zijn) klasgenoten. Anoniem. Want het leven op school is zo al zwaar genoeg.
Voor mij vond zich een haast Cronenbergachtige voorstelling plaats. De staat van de docent deed me denken aan de iconische Scene uit de film Scanners. Diens kloppende ader vervormde zich tot groteske afmetingen en nam in een slopend ritme zijn gezicht over.
De ongeïnspireerde bakstenen kooi die een lokaal heette, maakte plaats voor een buis bestaande uit een kloppende wand waardoor roodachtig gedempt licht binnenviel, als tegenlichaam van de voor de rest uitstrekkende duisternis. Om mij heen klonk ritmisch geklop vergelijkbaar met een hartslag en zweefden vreemde surrealistische organismen op het eerder genoemde ritme in vloeiende groepen door de buis heen. In een onverklaarbaar zeldzaam moment van uiterste zelfreflectie, drong het besef door in welk haast surrealistisch landschap ik me bevond. Ik was een witte bloedcel in een hoofdader van mijn docent, stuurloos werd ik op het ritme van diens hartslag samen met waarschijnlijk al diens witte bloedcellen door een hoofdader heen gepompt. De enorme hoeveelheid witte bloedcellen was waarschijnlijk in een complete chaos naar het hoofd gestuurd, toen duidelijk was geworden dat dit op onverklaarbare wijze op het punt stond uit elkaar te knallen. Ik kwam samen met de andere op elkaar gedrukte witte bloedcellen in een golf de hersenpan van mijn docent binnen. De radeloze witte bloedcellen om mij heen die werkelijk geen flauw idee hadden hoe zij deze situatie moesten oplossen, begonnen op compleet ongecontroleerde wijze individueel door de hersenpan te bewegen.
↧
