Het was een lange ongeïnspireerde en mentaal destructieve dag geweest, ik had vele repetitieve uren in de identiteitsloze bakstenen kooi die men als lokaal benoemd had doorgebracht en al mijn woestijndroge, cynische, vileine humor en opmerkingen die normaal als verlossing dienden uit deze sleur leken terecht te zijn gekomen in het zwaartekrachtveld van een monolithisch groot zwart gat wat hen genadeloos naar binnen had gehaald en op moleculaire schaal uit elkaar had getrokken waardoor er niets meer van over was dan enkele gefragmenteerde atoomdeeltjes rondzwevend in een oneindige leegte (Sorry, ik heb weer eens te veel National Geographic gekeken).
↧
