Na Lance Armstrong was het de beurt aan de Nederlandse wielrenners. De Crème de la Crème van de wielersport had dopinggebruik toegegeven, en toen kwamen wij, als Mona toetje na de biefstuk. Een ware afgang. De druk van de pers nam toe en ze gaven toe. Niemand schrok ervan. Wij Nederlanders wisten eindelijk iets van te voren. Wat we massaal bij ‘Wie is de mol’ niet hadden, hadden we bij de wielersport wel. Iedere wielrenner was de mol. En we wisten het, niet heel lang van te voren weliswaar, maar we wisten het! Jarenlang waren we naïef, maar we waren er eindelijk achter. We zijn bedrogen!
Iedereen was boos. Boogerd, een van onze grootste wielrenners ooit, was een leugenaar. Dat houdt dus in dat iedereen dacht dat je de Tour kon rijden op een snicker, 2 bananen en een Snelle Jelle onbijtreep. Oké, we zijn bedrogen. Maar ik vind niet dat we die mensen moeten straffen met boetes of celstraffen. Laten we dit eens creatief aanpakken. Alle dopinggebruikers moeten voor straf de Tour nog een keer rijden. Zonder doping maar met omvangrijke vrouwen op een veertien jaar oude Aldo-omafiets. Het lijkt me een fantastisch gezicht om Michael Boogerd een berg op te zien klauteren met een vervrouwelijkte versie van bultrug Johannes op zijn achterbankje. Vervolgens komen de fietsertjes ooit op de top van de berg, en dan wordt het lastig. Probeer jij maar eens gestroomlijnd te gaan zitten wanneer je bent vergezeld door een replica van Erica Terpstra.
Maar buiten de anti-helden zijn er ook echte helden. Kenny van Hummel is zo’n echte held. Die vind Aerodynamica een te moeilijk woord, dus traint dagelijks met een wolle trui en teenslippers. Kenny van Hummel deed 1 keer mee in de Tour de France. Althans, meedoen, het was een soort snuffelstage. Hij kreeg van het Franse sportblad L’Équipe de stempel:’’slechtste klimmer ooit’’. Maar dat maakt niet uit. Kenny loog niet. Kenny was eerlijk. Hij kon niks, maar was eerlijk.
Het wielrennen is kapot. Het klinkt als een zin van een Poolse gastarbeider, maar niks is minder waar. Het wielrennen is gesloopt door de doping. De wielrenners doen net alsof ze iets nieuws hebben. Voetballers hebben matchfixing, modellen hebben photoshop, Erica Terpstra heeft fatburners, Pieter van den Hoogenband had zwembandjes en wij als volk zijn naïef. Doping is niet iets voor wielrenners. Het is niets meer dan een logisch gevolg. Maar gelukkig blijven we mooi naïef, want andere sporten zou dit nooit overkomen.